رمان اسیر تاریکی شده‌ام در سال 1997 منتشر شد. این رمان به‌صورت خاطرات نوشته شده و به‌عنوان یک اثر ادبی، از سبک نوشتاری بسیار خاصی برخوردار است که بر رابطۀ نویسنده با مادرش تمرکز دارد. در طول خاطرات، نویسنده توانسته احساسات خود در قبال مادرش و رابطه‌شان را به شیوه‌ای بسیار صادقانه و انسانی به نثر درآورده و خواننده را با زندگی و دغدغه‌های این دو شخصیت آشنا کند. 

در مجموع، رمان اسیر تاریکی شده‌ام به‌عنوان یکی از شاهکارهای ادبیات‌معاصر فرانسه شناخته می‌شود که با استفاده از یک سبک نوشتاری بسیار خاص، موضوعاتی پراهمیت را مطرح کرده است.  

این کتاب، روایتی بی‌پرده و صریح از تجربۀ شخصی او در مواجهه با بیماری آلزایمر مادرش است. ارنو در این اثر، با قلمی تیز و موشکافانه، به واکاوی احساسات پیچیده و متضاد خود در دوران مراقبت از مادر می‌پردازد. 

این کتاب، فقط یک روایت شخصی نیست، بلکه بازتابی از تجربه‌ای انسانی است که بسیاری با آن دست‌وپنجه نرم می‌کنند. ارنو با شجاعت تمام، تاریک‌ترین زوایای این تجربه را به تصویر می‌کشد: زوال تدریجی حافظه، از دست رفتن هویت و در نهایت، مرگ. او در این مسیر به پرسش‌های عمیقی دربارۀ ماهیت حافظه، هویت و رابطۀ بین مادر و دختر پاسخ می‌دهد. 

اسیر تاریکی شده‌ام اثری است که خواننده را به تأمل در مفهوم زندگی و مرگ، وادار می‌کند. این کتاب، یادآوری‌ای است از شکنندگی انسان، قدرت عشق و پیوند خانوادگی در مواجهه با دشوارترین لحظات زندگی.

درباره‌ی نویسنده:

آنی ارنو  نویسنده و استاد دانشگاه فرانسوی است که در ده سپتامبر ۱۹۴۰ در شهر لیل در خانواده‌ای متوسط چشم به جهان گشود. او که در سال ۲۰۲۲ برنده جایزه نوبل ادبیات شد، به خاطر سبک خاص و جسورانه‌اش در نگارش آثار اتوبیوگرافیک شناخته می‌شود.  او دورۀ دانشجویی را در رشتۀ زبان و ادبیات انگلیسی در دانشگاه روئن گذراند و پس از آن به تدریس زبان فرانسه پرداخت. آنی ارنو به‌عنوان یکی از نویسندگان برجسته در فرانسه شناخته می‌شود. از آثار مشهور او می‌توان به یادداشتی پیرامون خود، شب‌های عادی در سوپرمارکت‌ها، یک زن و سال‌ها اشاره کرد. او در بیشتر آثارش به موضوعاتی مانند اجتماع، خانواده، جنسیت، طبقۀ اجتماعی، تاریخ و خاطرات شخصی می‌پردازد. آثار ادبی آنی ارنو که بیشتر خودزندگی‌نامه هستند، پیوندهای نزدیکی با جامعه‌شناسی دارند. 

گزیده‌ای از کتاب:

«من اینجا با او هستم، این تنها چیزی است که اهمیت دارد. حداقل من هنوز صدایش را دارم. صدا همه‌چیز است. بدترین چیز در مورد مرگ از دست دادن صداست.» 

«او مرده. غم و اندوه توانم را بریده است. از امروز صبح گریه‌ام قطع نشده. نمی‌فهمم چه خبر است. همین. بله زمان متوقف شده. آدم نمی‌تواند شدت این درد را تصور کند. آرزو دارم دوباره او را ببینم. این لحظه چیزی بود که هرگز تصور و پیش‌بینی‌اش را نکرده بودم. دیوانگی‌اش را ترجیح می‌دادم. 

حالم بد است، سرم دارد منفجر می‌شود. در تمام این مدت، فرصتش را داشتم تا به او نزدیک‌تر شوم و از این فرصت نهایت استفاده را نکردم. دیروز نفهمیدم ممکن است آخرین بار باشد که او را می‌بینم.» 

«هر کاری که انجام می‌دهم مرا به یاد او می‌اندازد. شاید بتوانم غم و اندوهم را با گفتن داستانش از بین ببرم. نمی‌توانم به یادداشت‌هایم نگاه کنم، خیلی دردناک است. چیزی که برایم بیش از همه ناراحت‌کننده است این فاصلۀ دوسال‌ونیمۀ قبل از مرگش است؛ زمانی که بسیار به من نزدیک شده بود. دوباره یک کودک شده بود؛ کودکی که هرگز بزرگ نمی‌شد. هر بار که به آنجا می‌رفتم، می‌خواستم به او غذا بدهم، ناخن‌هایش را کوتاه کنم و موهایش را شانه کنم. موهای تمیز و نرمش را در یکشنبۀ عید پاک به خاطر میآورم. آدم نمی‌تواند تصور کرد که همه‌چیز یک روز تمام می‌شود.»