به گروگان گرفتن صدا با رویکردی لکانی به سکوت می‌پردازد و استدلالش این است که روانکاوی لکانی به‌خاطر ارزش بالای سکوت و زبان در آن، جایگاهی شاخص و متمایز دارد. برخلاف دیگر رشته‌ها و گفتارها، اِد پلوث و سیندی زایهر سکوت را فراسویی رمزآلود و ممتنع نمی‌دانند، و از ارزش زبان و اندیشه نمی‌کاهند. این کتاب به‌جای برخورد مبهوت و متحیر با سکوت، آن را برای مقابله با بیگانگی اجتناب‌ناپذیری که با تبدیل شدن به موجودات سخنگو به وجود می‌آید، به کار می‌اندازد. 

درباره‌ی نویسنده 

اد پلوث مدرک کارشناسی خود را در رشته فلسفه و تاریخ هنر از دانشگاه ایالتی سنت کلود و سپس، فوق‌لیسانس و دکترای خود را در رشته فلسفه از دانشگاه Duquesne در پیتسبورگ دریافت کرد. او چند سال بعد را در بلژیک تحصی و زندگی کرد. او از سال ۲۰۰۲ در دانشگاه ایالتی چیکو تدریس می‌کند. او در نظریه روانکاوی و فلسفه قاره‌ای معاصر تخصص دارد و دوره‌هایی درباره سارتر، اگزیستانسیالیسم، پدیدارشناسی برگزار کرده و به طور منظم تاریخ قرن نوزدهم (کانت، هگل، مارکس، نیچه) و زیباشناسی تدریس می‌کند.

سیندی زایهر مترجم، روانکاوی لکانی (درحال آموزش دیدن) و مدرس ارشدِ دانشگاه کانتربری در نیوزیلند است، جایی که نظریه‌های انتقادی مدرنیستی و پسامدرنیستی را در برنامه مطالعات خدمات انسانی تدریس می‌کند. نوشته‌های او مداخلات و تفاسیر فرویدی-لاکانی هستند که سوبژکتیویته، هستی‌شناسی، سیاست و خلاقیت و به‌ویژه موسیقی را بررسی می‌کنند. 

گزیده‌ای از کتاب  

همه ما کسانی را می‌شناسیم که دوست دارند بی‌وقفه در مورد آنچه به خیال خود «می‌دانند» وراجی کنند! (رک‌وپوست‌کنده، برخی از خود ما هم چنین افرادی هستیم...) آبراهام به جایگاه سکوت در پرگویی اشاره نمی‌کند، اما لکان چرا؛ بر اساس مشاهدات او، پرگوییِ فردی وسواسی تلاشی است برای پُرکردن شکاف‌های موجود در گفتار دیگریِ بزرگ - سکوت‌های میان دال‌های ناشی از حضور آزارنده میل دیگری بزرگ. بدین‌شیوه هم می‌توان فهمید که یک روانکاوی‌شونده پرگو چطور می‌تواند با سکوت جلسه روانکاوی کنار بیاید، و هم اینکه چگونه روان‌نژند وسواسی عموماً میل را به طلب تقلیل می‌دهد: با جابه‌جایی یا کاهش ابهام میل دیگریِ بزرگ، که در سکوت نیز درست به همان میزان ابراز می‌شود که در دال‌ها، به دال‌های آشناتر و شناخته‌شده‌ترِ طلب.