کتاب از بته تا جّقه روایتی از سیر تکامل نقش‌مایه‌ی بته‌جقه به قلم آرزو اسکندری نگاشته شده است. در معرفی کتاب نیز آمده:
ایران سرزمین باستانی که در طول تاریخ خاستگاه هنرمندان بیشماری بوده که آثاری بی‌بدیل را نقش بستند، شاهکارهایی گاه با نقوش رمز‌آلود. با نگاهی دقیق‌تر به ماهیت نقوش در طی تاریخ، به نقوش بر‌می‌خوریم که از جایگاه و قداستی خاص برخوردار بودند.
بته‌ جقّه از نقش‌مایه‌ی اصیل و اسطوره‌ای فرهنگ و هنرهای ایران است، که از دوران کهن در ایران رواج داشته است و زینت‌بخش صنایع مختلفی بوده است. در طول سالیان  این نقش کهن در روند تکامل قرار گرفته و تبدیل به موتیف مشخصی که امروزه می‌شناسیم شده است. بته‌ جقّه میراثی از گذشتگات ما، نمادی که ما را به انسان‌های هزاران سال پیش پیوند می‌زند و ما را به کشف جهانی رمز‌آلود می‌رساند. بته‌ جقّه در واقع نمادی اسطوره‌ای است و همان‌طور که می‌دانیم نماد، اسطوره، باورها، سنت‌ها و هر عنصر فرهنگی به دلیل پاسخ به یکسری پرسش‌ها و نیازهای انسان‌ها شکل می‌گیرند و اینعناصر فرهنگی کارکرد حیاتی دارند که هر یک نیازی را پاسخ می دهند. و  از این منظر می‌توان بته‌ جقّه را یک عنصر فرهنگی دانست که در طول تاریخ ریشه گرفته و رشد کرده است تا امروز که هنوز هم نقش جاویدان بسیار محبوب و رایج است.
برشی از کتاب
همان‌طور که اشاره شد در ریشه‌یابی روند شکل گیری نقش مایه‌ی بته‌جقّه از یک منظر، به بنیان نباتی و گیاهی می‌رسیم، گویی این نقش کهن، بذری است در دل تاریخ که شکفته می‌شود و هنرهای متنوعی را مزین می‌کند. با این تعریف عده‌ی کثیری بته را ملهم از درخت (سرو)، و نقش تجریدی و مجرد آن می دانند. به قول دوبوکور: با گذشت و گذار در عالم تخیل، سرانجام به سرچشمه‌های اصلی سرگذشت بشر که تصویر درختان مقدس در آن جایگاه، چشمان را افسون می کنند، می‌رسیم. ریشه‌های قوی‌بنیاد این درختان که در اعماق زیمن فرو رفته، باقی و پایدارند و گواه بر پویایی رمزی‌ان می‌دهند که همواره سرزنده و جاندار است.